ﺑﻴﻜﺶ ﺭا ﺩﻭ ﺑﻨﺪﻱ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﺶ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺗﻠﻔﻨﺶ ﺭا ﺩﺭ ﻣﺸﺘﺶ ﻣﺤﻜﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﻗﺪﻣﻬﺎﻳﺶ ﺭا ﻣﺤﻜﻢ ﺗﺮ ﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﺭﻓﺖ. ﺫﻫﻨﺶ ﺩﺭﮔﻴﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎ و ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻫﺎﻱ ﭘﺮ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻃﻮﻝ ﺭﻭﺯﺵ ﺭا ﭘﺮ اﺯ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻮاﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ, ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﻮاﻝ ﻫﺎي اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اﻱ ﺩاﺷﺖ. ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﻣﺠﺎﺩﻟﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎﻱ ﺳﻮاﻟﻲ ﺑﻮﺩ, ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺻﺪاﻱ ﭘﺎﻳﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ اﺯ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻣﻲ ﺁﻣﺪ. ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﻮاﺱ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺻﺪاﻱ ﭘﺎ ﺑﻮﺩ و ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺮاﻱ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎﻱ ﺳﻮاﻟﻲ ﻧﺪاﺷﺖ, ﺳﺮﻋﺖ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﻳﺶ ﺭا ﻛﻢ ﻛﺮﺩ اﻣﺎ ﺻﺪاﻱ ﭘﺎ ﻫﻢ ﺳﺮﻋﺘﺶ ﻛﻢ ﺷﺪ. ﻭﻗﺘﻲ ﺳﺮﻋﺖ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﻳﺶ ﺭا ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺮﺩ ﺻﺪاي ﭘﺎ ﻫﻢ ﺳﺮﻋﺖ ﮔﺮﻓﺖ. ﺩﺭ ﺷﻴﺸﻪ ﺩﻛﺎﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺻﺪاﻱ ﭘﺎ ﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪ. ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺩﺭ ﺩﻟﺶ ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺖ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﺪ ﻗﺒﻠﻲ ﺑﻮﺩ اﻣﺎ ﺩﺭ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﺧﻮﺩ ﺭا ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺳﺮﻙ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ و اﺯ ﺟﺎﻳﻲ ﺭﻓﺖ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﭘﻴﺶ ﺭﻭﻱ ﺩﺭ ﻳﻜﻲ اﺯ ﻣﺮاﻛﺰ ﺁﻣﻮﺯﺷﻲ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺳﺮﻙ ﻛﺮﺩ, ﺻﺎﺣﺐ ﺻﺪاﻱ ﭘﺎ ﺭا ﺷﻨﺎﺧﺖ, ﭘﺴﺮﻱ ﺑﺎ ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺗﻨﺒﺎﻧﻲ ﻗﻬﻮﻩ اﻱ, ﻣﺮﺩﺩ اﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺷﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﻘﻴﺒﺶ اﺩاﻣﻪ ﺩﻫﺪ.
ﺑﻴﻜﺶ ﺭا ﺩﺭ ﭘﺸﺘﺶ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻛﺮﺩ و ﺑﻪ ﺭاﻫﺶ اﺩاﻣﻪ ﺩاﺩ اﻣﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﺶ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳﺪ? ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ اﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻮﺩ و اﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎ ﺳﻮاﻟﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﻖ ﺷﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﺭا ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ.
#اﻳﻨﺠﺎ اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ اﺳﺖ.
