"ﺑﻲ ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺣﺒﺲ اﺑﺪ ﺗﺒﻌﻴﺪﻧﺪ
ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻫﺠﺮﻱ و ﺷﻤﺴﻲ ﻫﻤﻪ ﺑﻲ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪﻧﺪ"
ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺣﺒﺲ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ, ﻓﺎﺿﻞ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ. اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺒﺲ اﺑﺪ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ, اﻳﻦ ﺗﻮﺳﺖ, ﺗﻮ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﺒﺲ اﺑﺪ اﺳﺖ, ﺗﻮ, ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻦ! ﻣﻦ ﺩﺭ ﺣﺒﺲ اﺑﺪ ﻫﺴﺘﻢ و اﻳﻦ ﺷﺎﻋﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺭاﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ. ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺁﺯاﺩ اﻧﺪ, ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﻫﻤﻪ ﺁﻓﺘﺎﺑﻲ و ﺭﻭﺷﻦ اﺳﺖ. ﻓﻘﻄ ﻣﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺒﻌﻴﺪﻱ ﺯﻣﺎﻥ!
ﭘﻨﺠﻤﻴﻦ اﻓﻂﺎﺭ اﺯ ﺭﻣﻀﺎﻥ اﻣﺴﺎﻝ ﺭا ﻛﺮﺩﻩ اﻡ, اﻣﺎ ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﭼﻴﺴﺖ, ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﻛﻴﻢ, ﭼﻴﻢ, اﺯ ﻛﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ اﻡ و ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺭﻭﻡ, ﻫﻨﻮﺯ ﻳﺎﺩﻡ ﻫﺴﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ "ﻛﺎﻟﺒﺪ ﺑﻲ ﺭﻭﺡ" و ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﻣﻨﻢ, ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻡ, ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻢ, ﻣﻲ ﺭﻭﻡ, ﻣﻲ ﺁﻳﻢ اﻣﺎ ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ.
ﻧﻪ ﺁﻫﻨﮓ ﺯﻧﮕﻲ و ﻧﻪ ﭘﻴﺎﻣﻲ, ﻫﺮ ﺩﻭ اﺯ ﻣﺒﺎﻳﻠﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆﻲ ﻛﺮﺩﻩ اﻧﺪ ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﭼﺮا ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻧﮕﻪ ﺩاﺷﺘﻪ اﻡ. اﻣﺎ ﻓﻘﻄ ﻣﺎﺩﺭ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ اﻳﻦ ﺗﺒﻌﻴﺪﻱ ﺭا ﻓﺮاﻣﻮﺵ ﻧﻜﺮﺩﻩ اﺳﺖ. ﺳﻜﻮﺕ و اﺷﻚ ﺩﻭ ﻫﻤﺪﻣﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاﻱ اﻳﻦ ﺗﺒﻌﻴﺪﻱ ﻧﺎﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. ﻣﻐﺰﺵ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﻨﺒﻊ اﻧﺮﮊﻱ ﻣﻨﻔﻲ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ اﻭ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺖ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺑﺮﺩ, ..... ﺗﻮ ......... اﻧﺮﮊﻱ ﻣﺼﺮﻓﻲ ........ و ........ ﺁﺧﺮ ﻫﻴﭻ!
ﺗﺒﻌﻴﺪﻱ ﻫﺮ ﻛﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ, ﺣﺘﻲ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺒﻌﻴﺪﻱ اﺳﺖ. ﺗﻨﻬﺎ, ﺑﻲ ﻛﺲ, ﻏﺮﻳﺐ. ﻫﻤﻪ اﺯ اﻭ ﺑﻴﺰاﺭﻧﺪ, ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺩﮔﺮ ﺑﻪ اﻭ ﻣﻲ ﻧﮕﺮﻧﺪ, ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺻﻔﺎﺕ ﻫﻢ ﺑﺮاﻱ اﻭ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺑﺎﺷﺪ اﻭ ﺳﺰاﻭاﺭ اﻳﻦ ﺻﻔﺎﺕ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﺗﺒﻌﻴﺪﻱ, ﺗﺒﻌﻴﺪﻱ اﺳﺖ, ﺗﺮﺩ ﺷﺪﻩ و ﻣﺤﻜﻮﻡ. اﻣﺎ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺩاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﺮﻣﻲ ﻣﺤﻜﻮﻡ ﺑﻪ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺷﺪﻩ اﻡ, ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻨﻘﺪﺭ ﺩﺭ ﺗﺒﻌﻴﺪﻡ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺟﺮﻣﻢ ﺭا ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ و ﺁﻫﺎ! ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ "ﻗﺴﻤﺖ" ﺑﺎﺷﺪ, "ﻗﺴﻤﺖ"!
اﻣﺎ ﺯﻫﺮا ﺣﺴﻴﻦ ﺯاﺩﻩ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ: "ﻗﺴﻤﺖ ﻧﻪ ﻫﻤﺎﻥ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻟﻴﻼ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ" ﺭاﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻧﻴﺴﺖ, اﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﺒﻌﻴﺪ و اﻧﺰﻭاﺳﺖ. ﻣﻦ ﺗﺒﻌﻴﺪﻱ ﺗﻨﻬﺎﻳﻢ و ﻏﺮﻳﺐ!
"ﺩﺭ ﻏﻠﻐﻠﻪ ﺟﻤﻌﻲ و ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪﻩ اﻱ ﺑﺎﺯ
ﺁﻧﻘﺪﺭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﻴﺮﻫﻨﺖ ﻧﻴﺰ ﻏﺮﻳﺒﻲ"
