۱۳۹۴ مرداد ۱۹, دوشنبه

"آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است / به من چه، به تو چه"

قدمهایم را تندتر بر می داشتم تا زودتر به بازار برسم، آفتاب مستقیم روی سرم بود و چادر سیاهم آنرا بیشتر به خود می خواند. پانزده دقیقه زودتر از هر روز بیرون آمده بودم تا بتوانم زودتر برگردم.
باز هم برای چاشتم غذایی نیاورده بودم و باید برای خوردن غذا به بازار می رفتم تقریبا به صورت دوان دوان از لابلای زمین ها و کنار جوی آب می رفتم که پیرزنی را دیدم که از روبرو می آمد. کمی که نزدیک تر شدم پیرزن ایستاد و همین که از کنارش گذشتم گفت: "تیر شو خارجیکگ! خاک د ...". برای چند ثانیه تمام سیستم عصبی ام از کار افتاد ولی زود به خود آمدم و فهمیدم که پیرزن با من بوده، گوشهایم هنوز می شنید که پیرزن با خود حرف می زد، همچنان که قدم هایم را برمی داشتم و گوشهایم را تیز کردم ولی نفهمیدم که پیرزن دیگر چه می گوید. با خودم خندیدم: "عجب آدمهایی پیدا می شوند، فقط در گذشت چند ثانیه می توانند قضاوت کنند، هویت مان را می شناسند و هر آنچه خواستند به ما می گویند و هر آنچه توانستند بر ما می بندند.

تمام راه ذهنم را مشغول خود کرده بود، صفحه توییترم را باز کردم که دیدم دوستی نوشته است: "آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است / به من چه، به تو چه". دوستم راست می گفت کاش تمرین کنیم که به من چه و به تو چه. لازم نیست من از همه زندگی و کار و رفتار و اخلاق تو بدانم و خوشم بیاید و ضرور هم نیست تو بدانی. 

۱۳۹۴ مرداد ۱۱, یکشنبه

مسافر!

با لباسی معمولی مانند تمام زنهای این سرزمین که کارشان فقط خانه داری است، چادری بزرگ با رنگی تیره، هیچ نشانی از زر و زیور بر سر و گردنش نیست، آرام و بدون هیچ حرفی کنار برادرش روی چوکی عقب موتروان نشسته است، همین که ده دقیقه از حرکت موتر به سوی سفر چند ساعته می گذرد، مسافر پیش رو (کنار موتروان) بر می گردد،
- همشیره همیره یگان جای پت کو
- من د کجا بیلوم هیچ بیگ میگ ندروم؟!؟!؟!؟ (این کلمات در حالی از زبانش خارج می شود که از تعجب نمی داند چه کند؟ بگیرد یا نگیرد؟ اما حالا کارت بانکی مسافر پیش رو در دست اوست).
 کارت را در مشتش محکم می گیرد و دستش را با چادر کلانش پت می کند و به فکر می رود، در ذهنش همه چیز را مرور می کند، وقتی به جلریز می رسند، وقتی موترشان را طالبانی که از لابلای درختان سیب کنار سرک بیرون آمدند، متوقف می کنند و با سر و صورتی پیچانده و کلاشینکفی به دست همه مردان موتر را با ضرب و شتم از موتر خارج می کنند، و با فریاد او را هم به بیرون می رانند، مردان را تلاشی کرده اند و تا حد توان با قنداق کلاشینکف شان بر شانه و دست و پای مردان کوبیده اند، طالبی که چشمانی سرمه کشیده و لنگی سیاه دارد با اعصبانیت تمام به سوی او می آید و کلاشینکفش را بالا می برد تا بر شانه او پایین بیاورد، و درد را بر شانه اش احساس می کند و از اینکه این ضربت باعث می شود چادر کلانش از سرش پایین بیافتد و اوست که با دست راستش چادر را به روی صورتش می کشد. او را تیله کنان به کنار سرک زیر درخت سیبی می برند که سیبهایش هنوز کال و نپخته است، طالب با صدای بلند بر او چیغ می زند و می خواهد او را تلاشی کند، شاید آنان می دانند که مردان مسافر اسناد و وسایلی که باعث مرگ شان (در صورتیکه با طالبان مواجه شوند) می شود را به زنان مسافر می دهند، دست طالب چادر کلانش را پس می زند و اوست که دستانش را صلیب گونه بر روی سینه اش محکم می فشارد اما طالب به مشت او نگاه نمی کند و سینه اش در دستان خویش می فشارد ...
- همشیره!
این ندا او را نگذاشت از این مرحله پیشتر برود، وقتی به طرف صدا نگاه کرد، کاغذی هشت قات شده و یک تلفن هوشمند انتظار دست او را می کشیدند، نتوانست مانع پذیرفتن آنها شود، به یاد 42 سربازی افتاد که تقریبا ماه قبل در همین راه در حالی که از همین راه نگهبانی می کردند افتاد، و دیگر نخواست مردی از تبارش به خاطر تلفن هوشمند یا ورق کاغذی سربریده شود، دست دراز کرد و کاغذ و تلفن را گرفت، حالا او سه چیز یا سه بهانه برای از دست دادن زندگی اش را در دست دارد اما او فقط می خواهد با این کار از مردان همتبارش محافظت کند، او به طالبان خواهد گفت که این سه از خودش هست و باید او را بکشند.
دستمالی سفید از برادرش می گیرد و همچنان که هر سه در مشت دارد به راه می نگرد که چگونه او را جلریز نزدیکتر می کند.